عفونت های قارچی پرندگان زینتی؛پیشگیری و درمان(قسمت دوم)

کاندیدیاز-Candidiasis

کاندیدا آلبیکنسCandida albicansمخمر فرصت طلب دیگری است که معمولاً در محیط یافت می شود و معمولا در دستگاه گوارش گونه های پرندگان قرار دارد. بیماری اغلب در گونه های پرندگان جوان به دنبال اختلال فلور طبیعی دستگاه گوارش به دنبال مصرف طولانی مدت آنتی بیوتیک یا بیماری همزمان دیده می شوند.

 

کاندیدیاز به عنوان “برفک” نیز شناخته می شود و زمانی رخ می دهد که کلونیزاسیون سطحی مخاط دستگاه گوارش به تهاجم عمیق بافتی پیشرفت کند. نتیجه رشد و کلونیزاسیون در دستگاه گوارش توسط ارگانیسم است. عفونت در صورت عدم کنترل، ممکن است سیستمیک شود و در تمامی بافت و ادام ها منتشر شوند.

علائم

علائم بالینی کاندیدیاز بسته به محل عفونت متفاوت است. عفونت های موضعی داخل اوروفارنکس ممکن است باعث مشکل یا عدم تمایل به بلع غذا و بوی بد دهان شود. عفونت‌های دهان و حلق معمولاً منجر به ایجاد غشای کاذب/پلاک‌های نکروزه روی غشاهای مخاطی یا التهاب بخش فوقانی دستگاه تنفسی (کاتارال) می‌شوند که به غشاهای مخاطی ظاهری «حوله‌ای » می‌دهند. عفونت در داخل پیش معده ممکن است منجر به برگشت غذا، استفراغ، تاخیر در تخلیه پیش معده، بی اشتهایی، ضخیم شدن قابل لمس آن و تشکیل ingluviolith شود. عفونت های پیش بطنی و بطنی ممکن است باعث استفراغ، کاهش وزن، اسهال و ضعف عمومی شوند. Candida sp همچنین ممکن است  در مجاری تنفسی تکثیر شود و منجر به تنگی نفس، ترشحات چشمی یا بینی و عطسه شود. به طور معمول، Candida sp ممکن است بافت های چشم، پوست، مغز استخوان، کبد، بافت های پریکارد را نیز آلوده کند. گزارش شده است که کاندیدا پاراسیلوزیس باعث عفونت سیستمیک مغز استخوان و کبد و همچنین دژنراسیون طحال می شود.

تشخیص

کاندیدا آلبیکنس با مشاهده ی کلونی های آبی رنگ در محتویات پیش معده و مدفوع قابل تشخیص است.

درمان

درمان شامل شناسایی و رفع عوامل مستعد کننده در صورت وجود، و درمان ضدقارچی است.

توجه: کاندیدا آلبیکنس ممکن است به برخی از داروهای ضد قارچ مقاومت نشان دهد.

به عنوان مثال، فلوروپیریمیدین ها مانند فلوسیتوزین ممکن است بهترین انتخاب برای درمان نباشند. مطالعات نشان میدهد که این نوع مخمر ذاتاً به فلوسیتوزین مقاوم هستند .عوامل محیطی مانند بهداشت نامناسب باید برای بهبود پیامد بالینی بیماری در پرندگان جوان مورد توجه قرار گیرد.

کریپتوکوکوزCryptococcosis

بیماری ناشی از قارچ ساپروفیت Cryptococcus neoformans، که ممکن است در خاک آلوده به مدفوع کبوتر یافت شود.این بیماری به ندرت رخ میدهد اما یک بیماری قارچی مهم در گونه های پرندگان است. کریپتوکوکوزیس در چندین گونه پرندگان گزارش شده است و برخی از گونه های پرندگان مانند کبوترهای وحشی ممکن است به عنوان ناقل این قارچ عمل کنند. پزشکان حیوانات و پرندگان خانگی نیز باید از پتانسیل این مخمر برای ایجاد آلودگی در انسان و دام  آگاه باشند.

علائم

علائم بالینی عفونت کریپتوکوکوس ممکن است غیر اختصاصی باشد و شامل ضعف، بی حالی، افسردگی، بی اشتهایی، اسهال، تنگی نفس، کاهش وزن، کوری و فلج باشد. علائم عصبی ممکن است با درگیری CNS (مغز و مننژ) رخ دهد. تنگی نفس متوسط تا شدید ممکن است با درگیری هر دو دستگاه تنفسی فوقانی یا تحتانی دیده شود.

تشخیص

تشخیص قبل از مرگ کریپتوکوکوز دشوار است. تشخیص قطعی کریپتوکوکوز مستلزم نمایش مخمر بیضی تا گرد با کپسول موکوپلی ساکارید در بررسی سیتولوژیک یا بافت شناسی ترشحات نای و جداسازی و کشت است. در کالبدگشایی ممکن است یک مایع خارج سلولی ژلاتینی و مخاطی در استخوان های بلند، دستگاه تنفسی، حفره سلومیک، سینوس ها و مغز مشاهده شود. علائم CNS در هر گونه پرندگان با ترشحات موکوئید ژلاتینی برای کریپتوکوکوز بسیار مشکوک در نظر گرفته می شود.

درمان

دامپزشکان پرندگان باید در برخورد با طیور مشکوک به کریپتوکوکوز احتیاط کنند. عفونت های این مخمر ممکن است از طریق استنشاق گرد و غبار حاصل از فضولات خشک کبوتر، سار و سایر گونه ها رخ دهد. در پرندگان بیمار، آمفوتریسین B، ایتراکونازول و کتوکونازول به عنوان گزینه های درمانی ممکن توصیه شده است.

رودوتورولیاز Rhodotoruliasis

Rhodotorula mucilaginosa مخمری است که پوست را آلوده می کند و گهگاه در پرندگان شکاری (به ویژه شاهین ها) دیده می شود. آن ها معمولاً پوسته‌ای چرب و قهوه‌ای مایل به زرد روی نواحی ترک‌خورده و تغییر رنگ پوست در ناحیه زیر  بال‌ها یا بین عضلات ران و دیواره بدن ایجاد می‌کنند. بدون درمان، پوست ممکن است هیپرکراتوتیک شود و درنتیجه حالت شاخی و ضخیم پیدا کند.

تشخیص

تشخیص عفونت بر اساس معاینه فیزیکی، سیتولوژی، کشت یا هیستوپاتولوژی بافت های آلوده است. درمان به حذف توده های شاخی در صورت وجود و چندین هفته درمان با کرم ضد قارچ موضعی نیاز دارد. برای جلوگیری از ایجاد عفونت های باکتریایی ثانویه باید آنتی بیوتیک های موضعی یا سیستمیک مصرف شود. علاوه بر این، حرکت ناحیه عفونی نیز باید محدود شود تا زخم ها بهبود یابند.

موکورمایکوز

قارچ‌های (Mucor spp، Absidia spp و Rhizopus spp) که این گروه از ارگانیسم‌ها را تشکیل می‌دهند، بسته به سیستم عضوی که تحت تأثیر قرار می‌گیرند، باعث ایجاد بیماری در اشکال مختلف می‌شوند. علائم بالینی بیماری ممکن است نتیجه آنتریت، تورم کیسه های هوایی، استئومیلیت، میوکاردیت و نفریت باشد.

عفونت های قارچی ناشی از Mucor sp در طوطی های خاکستری آفریقایی گزارش شده است. تشخیص قبل از مرگ غیر معمول است و هیچ درمان موثری گزارش نشده است.