کلایمیدوزیس طیور؛کنترل انتقال آن به انسان

کلامیدیوزیس پرندگان یکی از بیماری های مهم و نادیده گرفته شده با پتانسیل انتقال بین انسان و دام است. Chlamydia psittaci،به عنوان عامل بیماری اکثر پرندگان، دام ها، حیوانات خانگی و انسان را تحت تاثیر قرار می دهد. بیماری دارای بسیاری از ویژگی های مبهم و ابعاد اپیدمیولوژیک است که آن را در بین سایر عوامل باکتریایی منحصر به فرد می کند. گزارش های اخیر در مورد انتقال از اسب به انسان، مقامات بهداشت عمومی را نگران کرده است و این امر اهمیت غربالگری معمول این بیماری عفونی را ضروری می کند. گونه های جدیدتر کلامیدیا پرندگان در سال های اخیر گزارش شده اند.

شیوع این بیماری در پرندگان وحشی، پرندگان خانگی و طیور موجب زیان اقتصادی به صنعت طیور و تجارت پرندگان خانگی می شود. جالب اینجاست که گمانه‌زنی‌هایی درباره تجارت «قانونی» و «غیرقانونی» پرندگان وجود دارد که ممکن است منبع جهانی برخی از خطرناک‌ترین گونه‌های عامل بیماری‌زا باشد. میزان مرگ و میر به طور کلی در موارد درمان نشده از 5 تا 40 درصد متغیر است، اما گاهی اوقات ممکن است همراه با سایر  عفونت ها بیشتر باشد.

سبک زندگی درون سلولی این پاتوژن تشخیص را پیچیده تر می کند و همچنین تشخیص دقیقی وجود ندارد. مقاومت به آنتی بیوتیک ها فقط در برخی از پاتوژن های خانواده Chlamydiaceae گزارش شده است، اما غربالگری معمول ممکن است وضعیت واقعی همه عوامل بیماری زا را ارزیابی کند.بررسی حاضر بر جنبه های مشترک بین انسان و دام کلامیدیوز پرندگان با بینش جدید خود در مورد پاتوژنز، انتقال، درمان، پیشگیری و استراتژی های کنترل تمرکز دارد. این بررسی همچنین در مورد درک اساسی و اپیدمیولوژی پیچیده کلامیدیوز پرندگان پرداخته و نیاز به تحقیق در مورد دیدگاه‌های بهداشتی در حال ظهور را برجسته می‌کند.

دوستداران پرندگان خانگی باید بدانند که عامل می تواند باعث پنومونی غیر معمول خطرناک در انسان شود

 

کلامیدیوز پرندگان در پرندگان و حیوانات

C. psittaci قادر است همه گونه های پرندگان را آلوده کند، اما دامنه حساسیت آن متفاوت خواهد بود. گونه های دیگر کلامیدیا مانند C. avium و C. gallinacea دارای طیف وسیعی از علائم در میزبان هستند، اما C. ibidis و C. buteonis علائم اختصاصی دارند. این بیماری در پرندگان با عفونت های تنفسی، گوارشی یا سیستمیک مشخص می شود. این بیماری می تواند پرندگان وحشی و اهلی را در سراسر جهان با اشکال حاد، تحت حاد یا مزمن تحت تاثیر قرار دهد. در بین طیور، بوقلمون ها و اردک ها نسبت به سایرین حساس تر هستند. پرندگان آلوده همیشه علائم بیماری را نشان نمی دهند و عفونت نهفته در پرندگانی که بیماری متناوب یا مزمن با ریزش مکرر قابل مشاهده است شایع است. برخی از گونه ها در پرندگان مخفی هستند و عفونت در شرایط مساعد رخ می دهد. شدت عفونت به سن و گونه پرنده بستگی دارد. نوع سویه کلامیدیا نیز نقش دارد. بروز بیماری اغلب در نتیجه تغذیه نامناسب، ازدحام بیش از حد و استرس فیزیولوژیکی ثبت می شود. در پرندگان، باکتری ها سلول های اپیتلیال مخاطی و ماکروفاژهای دستگاه تنفسی را آلوده می کنند. در ماکیان اهلی، عفونت بر اساس حدت سویه باعث مرگ و میر و عوارض می شود. به غیر از طیور، کلامیدیوز می تواند ضررهای اقتصادی جدی در پرورش اردک و بوقلمون ایجاد کند. تولید تخم مرغ ممکن است 10 تا 20 درصد کاهش یابد. تجارت بین المللی پرندگان خانگی می تواند آسیب برساند.

 

انتقال

پرندگان می توانند عفونت را از طریق تخم به جوجه ها منتقل کنند و ممکن است باعث شکل مزمن کلامیدیوز شوند. جداسازی پاتوژن از پرندگان اهلی مانند اردک و در پرندگان خانگی مانند طوطی، آنها را به عنوان یک مخزن نادیده گرفته می سازد و ممکن است به عنوان تهدیدی برای سلامت عمومی برای تولید طیور در مقیاس بزرگ عمل کند. یک بررسی سیستماتیک در مورد انتقال کلامیدیوز پرندگان از طریق مشترک بین انسان و دام نشان داد که بیش از طوطی سانان سایر پرندگان مانند اردک، مرغ و بوقلمون شواهد قابل توجه تری برای منشا پسیتاکوز انسانی دارند.

علائم در پرندگان خانگی شامل:

• بی حالی،
• کاهش اشتها،
• پرهای ژولیده،
• ترشحات چشمی یا بینی،
• اسهال و یا مدفوع سبز تا زرد مایل به سبز
• و در کالبدشکافی اسپلینومگالی همراه با خونریزی زیر کتفی یک ضایعه معمولی است، به ویژه در طوطی سانان.

 

علائم بر اساس سویه و گونه میزبان متفاوت است و باعث ایجاد پریکاردیت، ذات الریه، هپاتیت و یا کدورت کیسه هوایی  شوند که گاهاً با پیامدهای کشنده همراه است. در شرایط حاد، علائم تنفسی فوقانی، بی حالی و مدفوع سبز رنگ مشاهده می شود و در شرایط مزمن، پرنده ای مریض و بی اشتنها با پوشش پر ضعیف مشاهده می شود. گفته شده است که باکتری ها ممکن است از مونوسیت ها یا ماکروفاژهای خون به عنوان یک حامل برای انتشار در بدن میزبان استفاده کنند.

 

کلامیدیوزیس پرندگان در انسان

وقوع اورنیتوز در انسان به عوامل متعددی مانند شدت مواجهه، عوامل میکروبی و مسیر انتقال بستگی دارد. گروه های پرخطر شامل افرادی هستند که در کارخانه های فرآوری طیور کار می کنند، کارمندان فروشگاه های حیوانات خانگی، دامپزشکان و صاحبان پرندگانی که پرندگان خانگی آلوده دارند. بسیاری از عفونت های مشترک بین انسان و دام از طوطی سانان گزارش شده است.

بیماری در انسان  از سه راه مهم قابل انتقال است:

1) استنشاق،

2) تماس مستقیم (تماس دهان با منقار) و جابجایی پرها،

3) زخم های ناشی از گاز گرفتن . دوره نهفتگی 5 تا 14 روز است و ممکن است در انسان ادامه یابد.

در انسان، کلامیدیوز نه تنها دستگاه تناسلی را متاثر میسازد، بلکه دستگاه تنفسی را نیز هدف قرار می دهد و باعث پنومونی بینابینی می شود.علائم در انسان شامل تب، لرز، سردرد، درد عضلانی و کسالت با یا بدون علائم تنفسی است. سایر اندام ها نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند و ممکن است باعث اندوکاردیت، هپاتیت میوکاردیت، آرتریت، ورم ملتحمه و آنسفالیت شوند.

شیوع جهانی عفونت اورنیتوز انسانی کم است. مطالعه ای که در آلمان بر اساس ازمایش Real-time PCR انجام شد، درصد بیشتری از بیماران را برای عفونت C. psittaci (2.1٪) مثبت نسبت به C. pneumoniae (1.4٪) تشخیص داد. عفونت انسان از طریق پرندگان وحشی به طور گسترده گزارش نشده است. شواهدی مبنی بر تماس مستقیم تغذیه کننده پرندگان وحشی با مدفوع آلوده و تماس غیرمستقیم محیطی مدفوع طوطی سانان به عنوان عوامل خطرزای مشترک بین انسان و دام برای ابتلا به عفونت در دسترس است. افراد مبتلا به ذات الریه و سابقه تماس اخیر با پرنده بیمار یا مرده مشکوک به عفونت کلامیدیا باید همیشه مشکوک به پسیتاکوز باشند. انتقال از انسان به انسان نیز ممکن است رخ دهد، اما بسیار نادر است.

ایمنی در برابر کلامیدیا

سیستم ایمنی ذاتی یک تنظیم کننده کلیدی مهم در کنترل عفونت کلامیدیا است. نوتروفیل ها اولین خط دفاعی هستند و از واسطه اکسیژن فعال و همچنین برخی از آنزیم ها برای از بین بردن عفونت استفاده می کنند. علاوه بر این، سلول‌های دندریتیک و سلول‌های T فعال نیز در یک پاسخ ایمنی موثر نقش دارند. همچنین به طور موثر سیستم ایمنی با واسطه کمپلمان ها را در برابر پاتوژن ها  فعال می شوند. در درجه اول، سلول های دندریتیک در برانگیختن سیستم ایمنی ذاتی و سازگار نقش دارند. سیتوکین هایی مانند IL-12، IFN-γ و TNF از سلول های ایمنی مختلف ترشح می شوند که به طور موثری به ریشه کنی عفونت کلامیدیا کمک می کنند. این باکتری برای فرار از پاسخ ایمنی میزبان تکامل یافته است. علاوه بر این، سیتوکین‌های ماکروفاژها در طول عفونت اولیه کاهش می‌یابند و مکانیسم‌های فرار ایمنی مناسب به خوبی درک نشده‌اند. همچنین ثابت شده است که ارگانیسم جدا از مکانیسم های فرار ایمنی، مقاومت ضد باکتریایی بالایی دارد. برای غلبه بر این مشکل، بسیاری از محققان واکسن مبتنی بر سلول T را توسعه دادند که ایمنی سلولی طولانی تر و موثرتر و پاسخ سلول های T حافظه را برای یکسان کردن شکست ایمنی هومورال فراهم می کند.از این رو تقویت سیستم ایمنی میتواند کمک کننده باشد.برای رسیدن به اهداف فوق میتوان از داروی کاملا طبیعی تقویت کننده ایمنی ایمونوپروپوفیت استفاده کرد. این محصول حاوی عصاره پروپولیس، شیرین بیان و سرخارگل (اکیناسه) می باشد و ایمنی سلولی و همورال و قدرت فاگوسیتوز را تقویت می کند. ایمونوپروپوفیت با تقویت ایمنی، مقاومت طیور را نسبت به پاتوژن های بیماری زا، بالا برده و از دفع و انتشار ویروس هم جلوگیری می کند. به علاوه مصرف آن در کنار واکسیناسیون می تواند سبب افزایش تولید آنتی بادی و بهبود پاسخ به واکسیناسیون شود.

جهت مطالعه بیشتر در موردایمونوپروپوفیت اینجا کلیک کنید .