عفونت های قارچی پرندگان زینتی؛پیشگیری و درمان(قسمت اول)

تشخیص عفونت قارچی در پرندگان زینتی

قارچ ها میتوانند در پوست، دستگاه گوارش و سایر سطوح غشای مخاطی هستند. در بیشتر شرایط، پرندگان سالم می توانند عفونت را در صورتی که سیستم ایمنی آنها فعال باشد، دفع کنند.

با این حال، در مواردی ممکن است سیستم ایمنی تضعیف شود و منجر به ایجاد عفونت‌های جدی شود. برای مدیریت صحیح عفونت های قارچی در گونه های پرندگان، توانایی تشخیص عفونت در مراحل اولیه بیماری، تجویز داروهای ضد قارچی مناسب برای محل و شدت عفونت، و ارزیابی مداوم پاسخ پرنده به درمان حائز اهمیت است.

هدف این مقاله مروری کوتاه بر چندین بیماری قارچی در گونه های طیور زینتی میباشد.

آسپرژیلوزAspergillosis

عفونت  توسط گونه آسپرژیلوس فومیگاتوس ایجاد میشود و طیف گسترده ای از پرندگان ازاد و زینتی را تحت تاثیر قرار میدهد. سایر گونه ها مانند:آسپرژیلوس فلاووسAspergillus flavus ، اسپرژیلوس نایجرAspergillus Niger آسپرژیلوس نیدولانسAspergillus nidulans نیز در گونه های پرندگان بیماری زا محسوب میشوند.

همه پرندگان مستعد ابتلا به عفونت هستند، به ویژه پرندگان جوان یا آنهایی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند.

تراکم بیش از حد، بهداشت نامناسب، تهویه ضعیف، تغذیه نامناسب، قرار گرفتن در معرض سموم تنفسی، سن، عفونت همزمان و محیط های مرطوب یا حاوی گرد و غبار ممکن است قرار گرفتن در معرض تعداد زیادی هاگ و در نهایت ایجاد عفونت را تسهیل کند.بسیاری از گونه های پرندگان وحشی ،زینتی، پرندگان آبزی و پنگوئن ها ممکن است تحت تأثیر این بیماری قرار گیرند. در میان گونه های پرندگان به نظر می رسد شیوع عفونت در طوطی های آمازون پیشانی آبی، طوطی های خاکستری آفریقایی و مینا بیشتر باشد.

آسپرژیلوز اغلب به عنوان یک بیماری حاد یا مزمن طبقه بندی می شود. بیماری های حاد اغلب در پرندگانی دیده می شود که در مدت کوتاهی در معرض تعداد زیادی از هاگ های قارچی قرار دارند.

بیماری های مزمن ممکن است بعد از سرکوب سیستم ایمنی، همزمان یا سایر عوامل استرس زا که توانایی پرندگان را برای مبارزه با عفونت محدود می کند، رخ دهد. در اینجا ضایعات گرانولوماتوز اغلب در مناطقی با فشار اکسیژن بالا و جریان خون کم مانند کیسه های هوایی قفسه سینه و شکم و سیرینکس ظاهر می شوند. ذکر این نکته ضروری است که اسپورهای Aspergillus نیز ممکن است به طور هماتوژن به سایر اندام ها در نتیجه گسترش کلونی قارچ به عروق مجاور و همچنین گسترش مستقیم به استخوان ها گسترش یابد. تکثیر قارچ ها و عفونت ممکن است به نقطه خاصی که ارگانیسم ها وارد بدن می شوند از جمله دستگاه تنفسی، دستگاه گوارش، چشم، کلیه، سینوس های استخوانی و سیستم عصبی مرکزی محدود شود.

علائم بالینی

علائم بالینی بسته به محل و شدت عفونت و یکپارچگی سیستم ایمنی میزبان متفاوت است. اگرچه ممکن است پرنده بدون هیچ گونه علائم بالینی تلف شود. پرندگان مبتلا به عفونت حاد معمولاً تغییر یا از دست دادن صدا، تنگی نفس، تنفس با دهان باز، ضعف، بی حالی، افسردگی، کاهش وزن، بی اشتهایی ، فلج یا فلج ناشی از عفونت CNS و مرگ را نشان می دهند. پیشرفت فرم حاد اغلب بسیار سریع است.

تشخیص

تشخیص آسپرژیلوز در مواقعی بسیار دشوار است و معمولاً شامل اخذ شرح حال کامل، معاینه فیزیکی، تشخیص آزمایشگاهی (CBC)، پروفایل بیوشیمیایی، الکتروفورز پروتئین، رادیوگرافی، معاینه آندوسکوپی مجاری تنفسی و محوطه بدنی، آزمایشات سرولوژیکی، کشت قارچ و هیستوپاتولوژی میباشد. آزمایشات سرولوژیکی (آزمایش آنتی ژن و آنتی بادی) و (ELISA برای آنتی بادی) در دسترس هستند اما باید به دقت تفسیر شوند.

کنترل و درمان

کنترل و درمان آسپرژیلوز می تواند دشوار و همچنین گران باشد. درمان اغلب شامل درمان ضد قارچی و مراقبت های حمایتی است. داروهای ضد قارچی که در گونه های پرندگان مورد استفاده قرار گرفته اند،درمان و پاسخ نهایی به درمان ممکن است بسته به شدت و محل عفونت متفاوت باشد. درمان معمولاً طولانی مدت و آزمایش سرولوژیکی برای نظارت بر پیشرفت و پاسخ به درمان به کار میرود. پیش آگهی معمولاً ضعیف در نظر گرفته می شود. در درمان طوطی خاکستری آفریقایی (Psittacus erithacus) باید بسیار احتیاط کرد.