آنفولانزای پرندگان عامل تلفات بالا در طیور؛پیشگیری و درمان

آنفولانزای پرندگان چیست؟

آنفولانزای پرندگان (AI) یک بیماری ویروسی بسیار مسری است که هم پرندگان اهلی و هم پرندگان وحشی را درگیر می کند. این بیماری پیچیده توسط ویروس هایی ایجاد می شود که به زیرگروه های متعدد تقسیم می شوند (یعنی H5N1، H5N3، H5N8 و غیره) که ویژگی های ژنتیکی آنها به سرعت تکامل می یابد. این بیماری در سرتاسر جهان رخ می‌دهد، اما زیرگروه‌های مختلف در مناطق خاصی نسبت به سایرین شیوع بیشتری دارند.

بسیاری از سویه های ویروس آنفلوانزای پرندگان را می توان به طور کلی بر اساس شدت بیماری در طیور به دو دسته طبقه بندی کرد:

• آنفولانزای پرندگان با بیماری زایی کم (LPAI) که معمولاً علائم بالینی کمی ایجاد می کند یا هیچ علائم بالینی ایجاد نمی کند.
• آنفولانزای پرندگان با بیماری زایی بالا (HPAI) که می تواند باعث علائم بالینی شدید و احتمال مرگ و میر بالا شود.

 

عمدتا علائم در این بیماری شامل عفونت در تمامی بخش های تنفسی میباشد.

انتقال و انتشار

عوامل متعددی می توانند در گسترش ویروس های آنفولانزا نقش داشته باشند، مانند:

1. تجارت بین المللی
2. فروش (بازار پرندگان زنده)
3. پرندگان وحشی و مهاجرت آن ها

در پرندگان، ویروس های Al در مدفوع و ترشحات تنفسی وجود دارند. همه آنها می توانند از طریق تماس مستقیم با ترشحات پرندگان آلوده، به ویژه از طریق مدفوع یا از طریق غذا و آب آلوده منتقل شوند. به دلیل ماهیت مقاوم ویروس‌نفولانزا، از جمله توانایی آن‌ها برای زنده ماندن طولانی‌مدت،زمانی که دما پایین است، می‌توان آن‌ها را به راحتی از مزرعه‌ای به مزرعه دیگر انتقال داد.

بر اساس داده‌های جمع‌آوری‌شده  از سال 2005، به نظر می‌رسد آنفولانزای پرندگان با بیماری‌زایی بالا فصلی است، به گونه ای که در سپتامبر کمترین شیوع را دارد، در اکتبر شروع به افزایش می‌کند و در فوریه به اوج خود می‌رسد.

پرندگان وحشی چه نقشی در شیوع آنفلوآنزای پرندگان دارند؟

پرندگان وحشی مهاجر به ویژه پرندگان آبزی میزبان و ناقل طبیعی ویروس آنفولانزای پرندگان هستند. آنها در مجاری تنفسی یا روده ای خود می توانند گونه های مختلف ویروس آنفولانزای پرندگان را حمل کنند. بسته به نوع ویروس و گونه پرنده، ویروس می تواند برای پرنده وحشی بی ضرر یا کشنده باشد. هنگامی که پرندگان علائم کمی از ویروس دارند یا اصلاً علائمی ندارند، به آنها اجازه می دهد تا ویروس ها را بین کشورهای همسایه یا در فواصل طولانی در مسیرهای مهاجرت خود پخش کنند. پرندگان وحشی همچنین نقش مهمی در تکامل و نگهداری ویروس آنفولانزای پرندگان در فصول گرم دارند.

گونه های وحشی اصلی درگیر در چرخه ویروسی آنفولانزای پرندگان، پرندگان آبزی، مرغ دریایی و پرندگان ساحلی هستند. با این حال، به نظر می رسد ویروس به راحتی بین گونه های مختلف پرندگان منتقل می شود. قرار گرفتن مستقیم پرندگان پرورشی با پرندگان وحشی یک راه احتمالی انتقال ویروس است. بنابراین، محدود کردن مواجهه آنها با پرندگان وحشی برای کاهش خطر ورود آنفولانزای پرندگان به گله تجاری بسیار مهم است.

شیوع آنفلوانزای پرندگان می تواند عواقب سنگینی برای صنعت طیور، سلامت پرندگان وحشی، معیشت کشاورزان و همچنین تجارت بین المللی داشته باشد.

تاثیر بر سلامت حیوانات، از جمله پرندگان وحشی

باتوجه به میزان تلفات شدید، آنفولانزای پرندگان می تواند به شدت بر سلامت طیور و پرندگان وحشی تأثیر بگذارد. پرندگان وحشی، از جمله گونه های در حال انقراض، که اغلب به عنوان ناقل این بیماری در نظر گرفته می شوند،نیز قربانی می شوند. عواقب آنفولانزای پرندگان بر حیات وحش می تواند به طور بالقوه منجر به تأثیر مخربی بر تنوع زیستی اکوسیستم  شود.

علاوه بر این، آنفولانزای پرندگان می‌تواند از سد گونه‌ها عبور کند و پستاندارانی مانند موش‌ها، راسوها، خوک‌ها، گربه‌ها، ببرها، سگ‌ها و اسب‌ها را آلوده کند.

خطر سلامت عمومی

انتقال آنفلوانزای پرندگان از پرندگان به انسان معمولاً پراکنده است و در یک زمینه خاص اتفاق می افتد. افرادی که در تماس نزدیک و مکرر با پرندگان آلوده یا محیط های به شدت آلوده هستند در معرض خطر ابتلا به آنفولانزای پرندگان قرار دارند.

با این حال، به دلیل گردش مداوم انواع مختلف سویه های ویروس این بیماری، شیوع آنفولانزای پرندگان همچنان یک نگرانی برای سلامت عمومی جهانی است.

استفاده از محرک های سیستم ایمنی در طیور

سرکوب سیستم ایمنی توسط انواع مختلف میکروارگانیسم‌ها به‌ویژه ویروس‌ها باعث  کاهش تولید و کاهش پاسخ طیور به واکسن می‌شود. معمولاً در روز اول واکسیناسیون علیه این ویروس انجام می شود. زمان واکسیناسیون مجدد به تیتر آنتی بادی تولید شده توسط پرندگان پس از اولین واکسیناسیون بستگی دارد. توجه به این نکته مهم است که پاسخ واکسنی که حیوان می تواند پس از واکسیناسیون ایجاد کند به وضعیت ایمنی حیوان قبل از تزریق واکسن بستگی دارد. بنابراین، اگر حیوانی قبل از دریافت واکسن دچار نقص ایمنی شود، پاسخ کافی به واکسن  ایجاد نمی کند و از بیماری محفوظ نمیماند.

با توجه به گستردگی شیطوع آنفولانزای پرتدگان افزایش سیستم ایمنی بهترین راهکار برای مقابله با این بیماری میباشد.

یکی از راهکار هایی که می توان برای کنترل و پیشگیری انواع بیماری های ویروسی به کار برد استفاده از داروی کاملا طبیعی تقویت کننده ایمنی ایمونوپروپوفیت است. این محصول حاوی عصاره پروپولیس، شیرین بیان و سرخارگل (اکیناسه) می باشد و ایمنی سلولی و همورال و قدرت فاگوسیتوز را تقویت می کند. ایمونوپروپوفیت با تقویت ایمنی، مقاومت طیور را نسبت به پاتوژن های بیماری زا، بالا برده و از دفع و انتشار ویروس هم جلوگیری می کند. به علاوه مصرف آن در کنار واکسیناسیون می تواند سبب افزایش تولید آنتی بادی و بهبود پاسخ به واکسیناسیون شود.

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید

منبع:https://www.woah.org/en/home/